JT – blog

Nadszedł czas ostatecznego rozstania. Nieco ponad tydzień temu jeszcze czułem, że wszystko skończy się dobrze, że po największym kryzysie przyjdzie lepszy czas, rany się zagoją, a choroba zostanie tylko przykrym wspomnieniem.

Byłem dzisiaj dosłownie na wyciągnięcie ręki od Niej. Tym razem jednak czułem tylko ból i tęsknotę wiedząc, że to co było już nie wróci. Nie widziałem już Jej promiennego uśmiechu, nie słyszałem delikatnego głosu. W głowie dzwonił mi tylko strach i poczucie straty, której nie zrekompensuje nic.

Wczoraj w nocy otrzymałem telefon od Jej Mamy. W słuchawce usłyszałem wiele ciepłych i dodających otuchy słów. Padło również „dziękuję”, za to, że przez ostatnie miesiące byłem blisko Niej, starając się pomóc Jej znosić te wszystkie przykrości. Boże. Jeśli Ona choć raz się z mojego powodu uśmiechnęła, jeśli chociaż raz udało Jej się zapomnieć o chorobie dzięki temu, że zawracałem Jej głowę… To czuję spełnienie. Jedyne na czym mi zależało to to, żeby była zdrowa, żeby wreszcie życie zaczęło się układać tak jak należy. Żeby wiedziała, że może na mnie liczyć i że jestem Jej wsparciem. Tak jak i ja mogłem liczyć na Jej zrozumienie, ciepłe słowa i serdeczny uśmiech.

Ciężko mi opisać stan w którym się obecnie znajduję. Nigdy wcześniej nie spotkałem bratniej duszy, od której wymagałbym tylko jednego: żeby była. Ostatnie 4 miesiące były bez wątpienia najcudowniejszym okresem w moim życiu pomimo tego, że wszystko się zawaliło.

Nie pozostaje mi nic innego jak napisać ostatni raz: Dziękuję. Za wspólne rozmowy, wspólną walkę, za wspólne droczenie się i ogrom uśmiechu, który potrafił przebić się przez cały ból i strach spowodowany chorobą. Byłaś cudowna. Nigdy Cię nie zapomnę, Bejbe.

Żegnaj.

Tęsknię.

Tak, popadłem w paranoję. Dzisiejsza noc była koszmarna. Budziłem się co godzinę, zlany potem, z ustami suchymi jak wiór. Każda myśl o Niej powoduje elektryzujący dreszcz przebiegający wzdłuż kręgosłupa. A samo wyobrażenie sobie Jej ostatniego oddechu sprawia, że oczy zalewają się łzami. Jeszcze 3 tygodnie temu, Jej piękne, duże oczy pozwalały mi zapomnieć o tym, że życie jest bezcelowe. Nad ranem budząc się i nerwowo sprawdzając godzinę na telefonie, miałem wrażenie, że słyszę Jej głos mówiący: „Bejbe, gdzie byłeś?”. Paranoja.

Przyszedł czas kiedy pewien nienaturalny stan ustalony hormonów i neuroprzekaźników uległ całkowitemu rozchwianiu. Myślałem, że jestem już na tyle stary, że poradzę sobie z tym bez problemów. Nie lubię stanów nieustalonych.

Tęsknię.

Stało się to, czego się obawiałem. Stało się to, czego bałem się od dawna. Poczułem się odpowiedzialny za Nią, podczas gdy Ona walczyła z czymś, co ostatecznie zabierze Jej ostatni oddech.

Dzisiaj dotarła do mnie wiadomość, że przegrała walkę z chorobą. Po wielomiesięcznej męczarni, setkach badań, ciężkich leków. Niestety, to koniec.

Nie pamiętam, kiedy ostatnio z kimś się tak mocno zżyłem. Nie pamiętam, żeby ktokolwiek samą swoją obecnością powodował u mnie mimowolny, szczery uśmiech. Razem narzekaliśmy na problemy zdrowotne, razem uczyliśmy się do Jej matury z matematyki i rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym. Teraz Jej już nie ma. Nie miałem kiedy nawet Jej podziękować należycie za to, że mogłem Ją poznać, że była kiedy tego potrzebowałem i że ja mogłem być, kiedy Jej było źle. Czuję jakby życie wyrwało mi wielki kawałek serca, który Jej ofiarowałem.

Dlatego teraz w głębi ducha, dziękuję Jej po stokroć. Nigdy nie zapomnę Jej, Jej oczu, uśmiechu, głosu i tego, że miała więcej woli życia niż ja miałem kiedykolwiek.

Dziękuję.

Tęsknię.